આખરી ક્ષણ

આખરી ક્ષણ – રમેશ કે. પુરબિયા
Posted by અક્ષરનાદ

(શ્રી રોહિત શાહ સંપાદિત 'વાર્તાઉત્સવ'માંથી સાભાર, પુસ્તકપ્રાપ્તિની વિગતો લેખને અંતે આપવામાં આવી છે.)

એ સમયે ટૅક્સીની ગતિ મને વિમાન જેવી લાગી. બધું પાછળ જઈ રહ્યું હતું. એ આખું શહેર, એમાં વીતેલો સમય સાથે ઘણું ઘણું કે, જ્યાં અમારાં પગલાં સાથે અમારી સાથે અમારી નજરો વિહરી હતી. એ રંગીન દિવસો, પાર્ટીઓ, બજારો, અમારા મિલનનાં સ્થળો, શૉપિંગ-સેન્ટરો, ત્યાંનાં લોકો. એમનું યંત્રવત જીવન – બધું જ….

વીતાવેલી ક્ષણો બમણી ગતિથી આગળ થવા મથતી'તી પણ પાછળ જ.. હું આગળ ગતિ કરતો હતો અને એ…

પહેલી નજરમાં તો એ મને અમેરિકન જ લાગેલી. એવાં જ રૂપરંગ, ગોરીગોરી, ઉતાવળી ઇંગ્લિશ ભાષા, પહેરવેશ પણ ઇંગ્લિશ. એનું વ્યક્તિત્વ પણ એવું જ…

મેં એને પૂછ્યું હતુંઃ 'વૉટ ઈઝ યોર નેમ?'

તેણે કહ્યું, 'માય નેમ ઈઝ પ્રિયા ઍન્ડ આફ્ટર કમિંગ ટુ યુ.એસ.એ. માય નેમ ઈઝ રોઝી. ઈફ યુ વુડ કૉલ મી બાય માય ઇન્ડિયન નેઈમ, આઈ વુડ લાઈક ઈટ વેરી મચ.'

'વૉટ ડુ યુ મીન?' મેં પુંછ્યું .

'આઈ ઍમ એન ઇન્ડિયન.'

હું એની સામે આશ્વર્ય ભરી નજરે જોઈ રહ્યો. કેવું અદભુત! હું કલ્પી શકતો ન હતો. એણે કહેલું, 'આજકાલ કરતાં પંદર વર્ષ વીતી ગયાં આ શહેરમાં!

બે મહિના પહેલા હું ઇન્ડિયા આવી હતી મારી માસીના દીકરાનાં લગનમાં. પાંચ સાત દિવસ અમે રોકાયાં હતાં. થયું હતું, અહીં જ રોકાઈ જાઉં' પણ..

એ પછી ઑફિસ ના સમય પછી પણ અમે હંમેશા સાથે રહેતાં. જોતજોતામાં બે વર્ષ વીતી ગયાં.. હવે મારે પાછા જવાનું હતું, મારા વતનમાં ઇન્ડિયા.

ગઈ સાંજે એ મારી સાથે હતી. મેં એને કહ્યું હતું, 'હું પાછો જવાનો છું.'

એણે વિસ્મયપૂર્વક મારી સામે જોયું. આગના અંગારાએ જાણે દઝાડી દીધી હોય એટલી ત્વરાથી પુછ્યું, 'ક્યાં?'

'મારા વતનમાં, ઇન્ડિયા.'

એ મારો હાથ તરછોડી બારી પાસે જઈ ઊભી. એનું માથું બારીના બે સળિયા વચ્ચે ફસાયેલું હતું. એના હાથ સળિયા સાથે જકડાયેલા હતા, એના પગ થાંભલા બની ખોડાઈ ગયા હતા. એ ઊંચી નજર કરી વાદળછાયા આકાશમાં સોળે કળાએ ખીલેલા ચંદ્રમાને જોઈ રહી હતી. હાંદો આગળ જતો હતો અને વાદળી પાછળ રહી જતી હતી. તારે મઢ્યા આકાશમાં એની નજર કંઈક શોધી રહી હતી. બારીમાંથી આઓ પ્રકાશ રેલાતો હતો. આકાશમાંના ઘેરા વાદળમાં ચંદ્ર છુપાઈ જવાને કારણે ક્ષણ બે ક્ષણ ઓરડામાં અંધકાર છવાઈ જતો હતો.

મારા સુધી લંબાયેલો એનો પડાછાયો એકાએક અદ્રશ્ય થઈ જતો હતો. અંધકારમાં એનું શરીર એક છાયા બની રહી જતું હતું, કોઈ ભૂતપ્રેતની માફક.

એને કદાચ એ વખતે યાદ આવ્યું હશે કે હું ઇન્ડિયાનો છું અને એ ઇન્ડિયાની હોવા છતાં અમેરિકાની. હું એક મુસાફર કે પ્રવાસી માત્ર છું, હું કાયમી રહેવાવાળો નથી. હું થોડા સમય માટે જ આવ્યો છું, મારા કામ પૂરતો.

મારો હાથ એના ખભા ઉપર પડતાં એ ચમકી ગઈ. મેં કહ્યું, 'શા વિચારમાં ખોવાઈ ગઈ?'

વીજળીનો શોક લાગ્યો હોય એમ સળિયાને છોડી એ મને વળગી પડી. એ કોઈ શિકારી ની બીકથી હાંફતી હરણીની જેમ હાંફી રહી હતી. નિઃશબ્દ એ મારી સામે જોઈ રહી. એની આંખો ઊભરાઈ આવી. મેં એની આંખો ઉલેચવાનો કોશિશ કરી. એ સમયે બીજી કોઈ વાત કરવાનું મને ઉચિત નહોતું લાગ્યું. એ હિબકે ચડી. એનું ગળું સુકાવા આવ્યું હતું. મેં એને પાણીનો ગ્લાસ ધર્યો. પાણીનો ઘૂંટડોય માંડ ગળેથી ઉતર્યો. એ નીચું જોઈ હાથની આંગળીમાં પહેરેલી નંગવાળી વીંટીને જોઈ રહી હતી એની નાજુક આંગળીઓના સ્પર્શથી નંગ ઉપર બાઝેલી ધૂળ જાણે સાફ કરી રહી હતી. એણે મારી સામુ જોયું. એની આંખના દરિયા છલકાયા ને ઢોળાયા. હું સમજી શકતો હતો એની વેદના.

એ બારીના સળિયાનો સહારો લઈને ઊભી થઈ. ગલી સૂનકાર ઓઢી સૂતી'તી. વિશાળ રસ્તાઓ નિદ્રાધીન અવસ્થામાં પડ્યા હતા. થોડ ક્ષણો એ સૂનકાર અમારી વચ્ચે રેલાઈ ગયો. બારીથી અળગી કરતાં મેં એને કહ્યું, 'હવે આપણે થોડા જ કલાકો સાથે રહેવાનાં છીએ અને તું આમ..'

કદાચ એની પાસે કોઈ પ્રત્યુત્તર ન હતો. એની આંખો છલકાઈ આવી. એની વેદના મને પીડા આપતી હતી. મારાથી કહેવાઈ ગયું. તું પણ ઇન્ડિયા… જો તારી ઇચ્છા હોય તો..'

એના હદયમાં જાણે ધ્રાસકો લાગ્યો. એની આંખો પહોળી થઈ. એનું શરીર ટટ્ટાર થયું. એનો ઘૂંટાતો શ્વાસ એકાએક થંભી ગયો. એણે એનો હાથ મારા મોઢા પર દાબતાં કહ્યું, 'ના.. ના… એવું ન બોલ… તારા જેવો જ વિચાર કદાચ એમને આવ્યો હશે ને… આવા વિચારો કદા સ્ત્રી – પુરુષને એમની વાસ્તવિક દુનિયાથી દૂર ધકેલી દેતા હશે ને એનો શિકાર…'

'સંબંધની પણ સીમા હોય છે. અમુક સંબંધ ઘડીકનો તો અમુક કાયમી. અમુક સંબંધ નજીકનો તો અમુક નજીકનો હોવા છતાં દૂરનો. આપણો સંબંધ પણ નજીકનો હોવા છતાં દૂરનો હતો. આખરે તો સૌથી નજીકનો સંબંધ અપનાવવો જોઈએ. તારો નજીકનો સંબંધ તારી પત્ની છે મારો… ખેર, જવા દે એ બધી વાતો. સાચું કહું તો આ બે વર્ષનો સંબંધ જ મારો સહારો બની રહેશે, મારા હર દર્દની દવા બની રહેશે. જે જોયું, જાણ્યું અને સુખેથી માણ્યું એ જ સાચું, બાકી તો…' એણે એના હાથની આંગળીઓ અને અંગૂઠાની મદદથી આંખો નિચોવી…

મેં એને કહ્યું, 'ભલે આપણે શરીરથી ન મળી શકીએ, પણ હું હંમેશા તને ફોન કરતો રહીશ, પત્રો લખતો રહીશ અને તું પણા મને…'

એણે કહ્યુંઃ 'ના, એનો કોઈ અર્થ નથી.'

મને થયું, એની સાથે વિતાવેલા દિવસો, સંબંધનું આખરી સ્વરૂપ પ્રેમ અને ન કહેવાય એવું ઘણું ઘણું, આ બધું શું… અમારા અંગત બની ગયેલા સંબંધનો આટલો જલદી ભૂતકાળ..?

'જોતજોતામાં બે વર્ષ, બે મહિના, દિવસો અને કલાકો… પછી એક આખરી ક્ષણ… સમયને જતાં કયાં વાર લાગે છે? સંબંધ સીમિત નથી હોતો, સમય સીમિત હોય છે. સંબંધ ભૂતકાળ પણ નથી હોતો, પણ સમય ભૂતકાળ બને છે. સંબંધ તો હંમેશા વર્તમાનની સાથે ચાલનારો છે. કાશ! સમયને જો બાંધી શકાતો હોત! બસ હવે ઘડી-બે-ઘડીનો સાથ… તમારું વિમાન ઊડશે અને હું જોઈશ…'

'બસ, એટલું જ…? એનાથી વિશેષ કાંઈ નહીં?'

એના વીખરાયેલા વાળને ગોઠવતાં એણે કહ્યું, 'સમય ઘણો થઇ ગયો છે. હું જાઉં છું.'

સીડી ઊતરતાં એના ચંપલનો અવાજ પણ પેલા કરતાં સાવ બોદો હતો. ગતિ પણ ધીમી હતી. હું એના પરાણે પછડાતાં પગલાંને જોઈ રહ્યો. એ નીચે ઊતરી. ગાડી સ્ટાર્ટ કરી. ફરી એક નજર મારા ઉપર પછી સ્ટીયરિંગ અને પછી વિશાળ, સૂના અને લાંબા રસ્તા ઉપર. થોડી જ ક્ષણોમાં એની કાયા હવાની લહેરખી બની ઊડી ગઈ અને એની જીવંત કાયા એ ઓરડામાં સમાઈ ગઈ!

એ કદાચ કારમાં હશે, કદાચ ઘરે પણ પહોંચી ગઈ હોય, કદાચ સૂઈ ગઈ હશે. પણ ના…. ઊંઘ તો આબે એવું હતું જ ક્યાં?

રાત્રીના બે થયા હતા. મારી નજર ટી.વી. ના શૉકેસ પર પડેલી ફ્રેમમાં મઢેલા અમારા ફોટા તરફ ગઈ. ફોટામાં એનો ગુલાબી ચહેરો, વાંકડિયાવાળ પિંક કલરનાં સલ્વાર – કુર્તામાં સજેલી એની ભરાવદાર કાયા, એના મરકમરક કરતા હોઠ અને એની નમણી આંખો – બધું મારી આંખોમાં કંડરાઈ ગયું. બધું જ. થયું, ફોટો ફ્રેમ હાથમાં લઈને મન ભરી જોઈ લઉં. હું ઊભો થયો. ફોટોફ્રેમ મારા હાથમાં લીધી ત્યાં કશોક ખખડાટ થયો. મારા ઘરમાં કે કદાચ બાજુવાળાના ઘરમાં.ફ્રેમ મારા હાથમાંથી છૂટી ગઈ. જોડાયેલી બંને ફ્રેમ તૂટીને અલગ થઈ ગઈ. સાંધવા કોશિશ કરી, પણ ન થઈ. મેં દીવાલના ટેકે એને ઊભી રાખી દીધી.

મેં પલંગમાં લંબાવ્યું. ઊંઘ ન આવી. એમ જ આખી રાત વીતી ગઈ. સવારના છાપાવાળાએ મારા વિચારોની દુનિયામાંથી મુક્ત કર્યો. હું છાપું વાંચતો હતો.

એ આવી. પલંગ પર બેઠી. બાજુમાં પડેલા ટેબલ પર ગોઠવેલી તૂટેલી ફોટોફ્રેમ જોઈ રહી. મેં કહ્યું, 'રાતે મારા હાથમાંથી પડી ગઈ અને તૂટી ગઈ!'

એણે મારી સામે જોયું ને ફરી એની આંખો નીચે ઢળી પડી. એની આંખોમાં ઘેન હતું. કદાચ આખી રાત સૂતી નહીં હોય. એની આંખોમાં પોપચાં ઊપસી આવ્યાં હતાં. મેં એને સુવડાવવાની કોશિશ કરતાં કહ્યુંઃ 'તારી આંખો ભારે લાગે છે. કદાચ તું આખી રાત સૂતી નથી. થોડી વાર આરામ કરી લે, પ્લીઝ!'

એણે જાણે કશું જ સાંભળ્યું ન હતું. એની આંખોમાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં હતાં. એની આંખો છલકાઈ આવી હતી. એના ચહેરા ઉપર ચીપકી ગયેલું સ્મિત જાણે ખરી પડ્યું. હંમેશા સ્વચ્છ અને પહોળી રહેતી એની આંખોમાં સ્પષ્ટ દેખાતો મારો ચહેરો મને ધૂંધળો લાગ્યો. હર દિન કંઈક નવું જોવાની ઇચ્છા રાખતી એની આંખો હંમેશા નીચું જોવાનો પ્રયત્ન કરતી રહેતી. એનું બનાવટી સ્મિત અને છુપાવી રાખવા મથતી પીડા આપો આપ ચહેરા પર છતાં થઈ જતાં હતાં.

એરપૉર્ટ હવે દૂર ન હતું. સીટના ટેકા પર રાખેલો મારો હાથ એના ખભા પર પડતાં એના વિચારોમાં વિક્ષેપ પડ્યો. એણે મારી સામે જોયું. બીજી જ ક્ષણે નજર હટાવી બારીમાંથી દેખાતાં દ્રશ્ય જોવા લાગી. હું એની સામે જોઈ રહ્યો હતો, છતાં મારી સામે જોવાનું ટાળતી હતી.

એરપૉર્ટ આવ્યું. અમે નીચે ઊતાર્યા. મારી બૅગ એની પાસે હતી. બાકીનો સામાન મારી પાસે હતો.

એનાઉન્સમેન્ટ થઈ રહી હતી. લોકો પોતાના લગૅજ સાથે આમતેમ ઘૂમતા હતા. કોઈ પોતાના સ્થાન પર બેઠા હતા. કોઈ માતા કદાચ પોતાના દીકરાને વળાવી રહી હતી. કોઈ બહેન પોતાના ભાઈને, તો કોઈ પ્રિયતમા એના પ્રિયતમને. કોઈના હૈયામાં આનંદ હતો, તો કોઈના હૈયામાં દુઃખ. કોઈનામુખ પર મુસ્કુરાહટ, તો કોઈના મુખ પર વિષાદ. વસમી વિદાયના દ્રશ્યો ખડાં થતાં હતાં.

હવે વિમાન તરફ જવાનું હતું મેં એને કહ્યું, 'હવે તું જા.'

જાણે એણે કંઈ સાંભળ્યું જ નહોતું. અથવા તો મારો અવાજ જ કાન સુધી પહોંચ્યો ન હતો અથવા સાંભળ્યું હતું તો એની પાસે કોઈ પ્રત્યુત્તર ન હતો. એની આંખો ઊભરાઈ આવી હતી. હું જે કહી રહ્યો હતો એ જાણે પથ્થર પર પાણી! મને થયું, એની સુંદર – રૂપાળી કાયાને બાથમાં લઈ એકવાર ચૂમી લઉં, એનાં ઝુલફાંને એક વાર સંવારી લઉં, પણ એટલી હિંમત જ ક્યાં હતી મારામાં? એ પણ ઇચ્છતી હશે કે હંમેશની જેમ એ પણ મારી બાહોમાં સમાઈ જાય ને એક ચુંબન આપી દે. પણ એવું કશું ન થયું. એનામાં પણ હિંમત ખૂટી ગઈ હશે ને એટલે જ દૂર રહેવા ઇચ્છતી હશે.

બધા પ્રવાસીઓ વિમાન તરફ જવા લાગ્યા. હું પણ ગયો. બારી પાસે મારી સીટ હતી. બારીમાંથી બહાર જોયું, આકાશમાંથી તીખો તડકો વરસી રહ્યો હતો. કાચમાંથી દેખાતો એનો ચહેરો મને રેળાતો લાગ્યો.

વિમાનના એન્જિનના થડકારા સાથે મારા હદયના ધબકારાની ગતિ પણ વધી ગઈ. વિમાન રન-વે પર ચાલતું અનુભવ્યું. મેં ઊંડો શ્વાસ લીધો. ગંઠાયેલા શ્વાસને બહાર કાઢવા કોશિશ કરી. મેં આંખો બંધ કરી. બંધ આંખોના અંધારામાં એનો ચહેરો મને સ્પષ્ટ દેખાયો. એની આંખોમાંથી અશ્રુધારા વહી રહી હતી.

હું જાણે બધું જ છોડી જઈ રહ્યો હતો – બધું જ. બે વર્ષ પહેલાં આ જ રીતે મારાં સ્વજનોએ મને વિદાય આપી હતી, ત્યારે તેમની આંખોમાં દુઃખ સાથે હર્ષના આંસુ હતાં, એટલા માટે કે હું વિદેશ જઈ રહ્યો હતો એનો આનંદ પણ. આજે પણ એ લોકો એટલાં જ ખુશ હશે. એટલી જ આતુરતાથી મારી રાહ જોઈ રહ્યાં હશે. બમણો આનંદ હશે એમના ચહેરા ઉપર.

પણ એનો ચહેરો તો સાવ ફિક્કો હતો – સાવ ફિક્કો. એ કશીય આશા વગર મને વિદાય આપી રહી હતી. એની આંખોમાં માત્ર વિરહનાં જ આંસુ હતાં. એક થડકારા સાથે વિમાન ઊંંચકાયું. હું પણ… અને એ…

- રમેશ કે. પુરબિયા

પુસ્તક – વાર્તાઉત્સવ

Feedback :
rajmcprojects@gmail.com

Facebook:
www.facebook.com/errakeshr

10 Questions To Ask Before Getting Married

10 Questions To Ask Before Getting Married

Wedding season is just around the corner and marriage should not be taken lightly. If you are planning to get married in the near future you may wonder if you are ready to get married.

Here are a few questions that may help you assessing your situation:

Why are you getting married?
Just because you have always wanted to get married is not reasonable. Figure out the reasons you want to spend the rest of your life with this person, and make sure their flaws are flaws you can live with.

How will you raise children? Or stepchildren, if one or both of you already have them
Discuss thoroughly as a team whether or not you want kids. If your answer is yes discuss how you will raise them. What are your expectations from your partner as a parent? Are you compatible enough to agree on parenting styles? Will one of you stay home with them? Which one?

How will you handle financial matters?
Who is going to pay for groceries, cable, the mortgage, utilities, insurance, phone, travel, entertainment, and child care? Will you divide expenses in half or according to an equitable schedule according to how much each person makes? Will you have joint or separate accounts or both? Marriage includes regular debts and responsibilities. You need to know how much you will be able to spend on your own without consulting your spouse, if you will discuss bigger items together.

What about your sex life?
You should discuss and plan your sex life, if you are compatible in frequency and fidelity, how you will keep it fresh, and how you will handle changes. You should also thoroughly discuss boundaries and fetishes.

Will your partner be supportive?
Most of us want a partner who supports our hopes, dreams, and lifestyle we wish for. Make sure you agree about future education, places you want to live, and any major changes you hope for later.

Is it the right time?
Everything in life should take place at the right time for the people involved. If you cannot afford the life or wedding you want you can postpone it for a year or two, if you are getting married just because there is a baby coming make sure that you really love each other and want to be married to each other, it is possible to be effective co-parents without being married if that is not what you want.

How compatible are you?
You should share common goals and some interests to live a happy life together. If you do not agree on money, religion, politics, childcare, caring for aging parents, charity work, and how to spend free time it can cause friction. You do not need to agree on everything, but you do need to respect each other’s differences.

Do you trust him/her?
Trust is a basic fundamental of a healthy relationship. If they have proved untrustworthy in the past marriage will not suddenly change them. Be sure of your choice and be proud of your spouse.

Communication styles
Will you be able to communicate openly? How will you resolve disputes? Will you discuss everything daily or weekly? Decide how much space you need and how much you are ready to give.

What do you expect from marriage and from your partner?
Discuss openly what you both need and want from your relationship. Will you be able to live up to your partner’s expectations? Will they be able to meet yours? Marriage is an ongoing lifestyle, you must both be willing to grow and change your marriage as you grow and develop yourself, keep current with what your roles are and what you both want.

time to leave her

she doesn’t love you if she keeps on hurting you…
she doesn’t love you if she keeps secrets from you…
she doesn’t love you if she keeps you waiting and waiting…
she doesn’t love you if she compares you with otsher girls…
she doesn’t love you if she forgets all the important dates…
she doesn’t love you if she never gives you his time and attention…
NOW , When she doesn’t love you..when she is not giving you what you want from her…why are you waiting for it to happen.? SOME THINGS NEVER CHANGE…SO……CHANGE YOURSELF AND LEAVE HER…DON’T WAIT FOR IMPOSSIBLE TO HAPPEN…

Rakeshkumar Rajput

My dreams

I am tired of being the one who cares..
now I want someone who cares for me.
I am tired of being the one who fights for a relationship ….
now I someone who fights for me.
I am tired of waiting and waiting for phone calls and message…..
now I want someone to crave for my time and attention.
I want someone who dreams about me and thinks about me day and night.
I want someone who makes me feel loved, desired, craved for and really really special.
I want someone who makes me feel like his life is incomplete without me.
I don’t need someone to write love poems for me or sing love songs for me.
I don’t want someone to sweep me off my feet with his looks and his charm but YES I want someone to whom I can bare my soul without fear.
I want someone with whom I can be open and vulnerable without a single inhibition.
I just want someone who can put his arms around me, hug me tightly and take my pain away.
I just want a shoulder where I can keep my head and forget all my worries.
I want someone to fight the world for me and make me feel like the queen of his heart.
I want someone who loves me madly and crazily and shows me that he does…

Er.Rakeshkumar Rajput
feedbacks on
rajmcprojects@gmail.com
like us on :
errakeshr on Facebook

बिना किसी योग्यता के बनाए जा रहे इंजीनियर, भा. रे. का भगवान ही मालिक है..

ऐसी स्थिति में ट्रेन ट्रेक पर भगवान भरोसे ही चलती रहेगी, लेकिन इंजीनियरिंग विभाग के अधिकारी / कमेटी ने इसको भी दरकिनार करने के लिए एक अलग नियम बना दिया. तभी तो एक नियम विरुद्ध निर्णय के तहत सभी रेल पथ सुपरवाइजर को दि. 08.10.2008 से जेई बनाते हुए 01.11.2013 से सीनियर सेक्शन इंजीनियर बना दिया गया है. लेकिन इस जेई पद पर कार्य के अनुभव और कम से कम 3 साल के दैनिक जिम्मेदारी के जमीनी अनुभव और अन्य तकनीकी योग्यता तथा ट्रेनिग कोर्स की आवश्यकता का मापदंड तय नहीं किया गया है. पदोनती देते हुए रेलवे हित और अनावश्यक रूप से प्रभारी सीनियर सेक्शन इंजीनियर के ऊपर आने वाले अतिरिक्त कार्यभार के बारे में भी नहीं सोचा गया है. इसी तरह जेई में डाइरेक्ट आरआरबी से भर्ती होता है और 12 महीने की ट्रेनिंग के बाद पद पर पोस्टिंग होती है. कुछ डिपार्टमेंटल सेलेक्सन प्रोसीजर के बाद जेई-2 से पदोन्नत होकर जेई-1 बनाया जाता था. अब यह दोनों पद पांचवें वेतन आयोग में मर्ज हो जाने के बाद एक हो गए हैं.

फिर जेई पद पर 1997 से सितंबर 2008 तक सीनियर सेक्शन इंजीनियर के पद पर बैक डेट से पदोन्नति क्यों नहीं दी गई अथवा कमेटी ने इस पर विचार क्यों नहीं किया? इसी तरह पहले सेक्शन इंजीनियर के पद पर नियुक्ति होती थी, जिसे अब सीनियर सेक्शन इंजीनियर के पद में मर्ज कर दिया गया है, तो अब उनकी अगली पदोन्नति किस पद पर होगी, इस पर अधिकारियों या कमेटी ने अथवा रेल मंत्रालय ने विचार क्यों नहीं किया? एक गैर-तकनीकी इंटरमीडियट या मैट्रिक पास को जेई और सीनियर सेक्शन इंजीनियर बनाने के लिए नीति निर्धारित करते समय सभी माप दंड और नियमों को दरकिनार कर दिया गया, तो यह तय करना चाहिए था कि अब भारतीय रेल में डाइरेक्ट जेई होने के बाद भी उन्हें मात्र एक ही पदोन्नति मिलेगी और सीनियर सेक्शन इंजीनियर अब कोई भी पदोन्नति पाने हकदार नहीं होंगे.

तब देखें कि भारतीय रेल में इंजीनियरिंग डिग्री या डिप्लोमाधारी कितने लोग सर्विस ज्वाइन करते हैं. रेलमंत्री और प्रधानमंत्री को अबिलम्ब इन सभी पहलुओं पर ध्यान देते हुए पद में सीनियर/जूनियर का अंतर लाना चाहिए, वरना आने वाले दिनों में रेलवे का ट्रैक मेंटेनेंस और निर्माण कार्य बुरी तरह प्रभावित हो जाएगा. चूंकि पद का अंतर भी तो समाप्त हो रहा है. ग्रेड पे 4600 और ग्रेड पे 4800 दोनों ही सीनियर सेक्शन इंजीनियर हैं, फिर रेल को फायदा क्या है, क्या किसी ने इस बारे में सोचा है? केंद्रीय कैबिनेट में सभी कैबिनेट मिनिस्टर ही बना दिए जाएं, तो देश किस तरह चलेगा? उसी तरह बिना आवश्यक तकनीकी योग्यता के ही रेलवे के इंजीनियरिंग विभाग के सभी कर्मचारियों को सेक्शन इंजीनियर और सीनियर सेक्शन इंजीनियर बना दिया जाए, तो भारतीय रेल का भगवन ही मालिक है.

जबकि रेलवे में अक्षरशः ऐसा हो चुका है और अभी भी हो रहा है. रेलवे के अधिकारी को 3-5-10 साल में निश्चित पदोन्नति होना सुनिश्चित कर रखा गया है और इसके लिए अलग-अलग पदों का सृजन किया जाता है, लेकिन अधीनस्थ जेई/एसई और एसएसई उसी पद पर सेवानिवृत्त हो रहा है. इस भ्रष्ट व्यवस्था के चलते वह तंग आकर डायबेटिक हार्ट अटैक और हाई बीपी का मरीज हो रहा है. उससे 8 घंटे के बजाय 18 से 20 घंटा ड्यूटी ली जा रही है. इमरजेंसी के नाम पर मुख्यालय में ही उसे घंटों बैठे रखा जा रहा है. लेकिन इन सबके बदले उसे कोई अतिरिक्त भत्ता नहीं दिया जा रहा है.

इसके अलावा यदि कोई अधिकारी सामंतवादी सोच का आ गया, तो उनके पूरे परिवार को भी उसकी सेवा में लग्न पड़ रहा है. गैंग स्टाफ, जिसे रेलवे ट्रैक पर कार्य करना होता है, को ऐसे अधिकारियों के आदेश पर उन्हें उनके बंगले पर ड्यूटी पर लगाना होता है. जबकि उनके बंगले पर आए दिन होने वाली घरेलू पार्टियों में मेहमानों से उनका परिचय नौकर के रूप में करवाते हुए उनसे कार्य करवाया जाता है. ऐसी स्थित में अब आगे इनका भविष्य नए रेलमंत्री और प्रधानमंत्री को तय करना है.

Ref:
Suresh Tripathi, Editor,
105, Doctor House,
1st Floor, Raheja Complex,
Kalyan (West) - 421301.
Distt. Thane (Maharashtra). Contact:+919869256875 Email : editor@railsamachar.com, railwaysamachar@gmail.com

Save Girl , Save Child

कोर्ट में एक अजीब मुकदमा आया
एक सिपाही एक कुत्ते को बांध कर लाया
सिपाही ने जब कटघरे में आकर कुत्ता खोला
कुत्ता रहा चुपचाप, मुँह से कुछ ना बोला..!
नुकीले दांतों में कुछ खून-सा नज़र आ रहा था
चुपचाप था कुत्ता, किसी से ना नजर मिला रहा था
फिर हुआ खड़ा एक वकील ,देने लगा दलील
बोला, इस जालिम के कर्मों से यहाँ मची तबाही है
इसके कामों को देख कर इन्सानियत घबराई है
ये क्रूर है, निर्दयी है, इसने तबाही मचाई है
दो दिन पहले जन्मी एक कन्या, अपने दाँतों से खाई है
अब ना देखो किसी की बाट
आदेश करके उतारो इसे मौत के घाट
जज की आँख हो गयी लाल
तूने क्यूँ खाई कन्या, जल्दी बोल डाल
तुझे बोलने का मौका नहीं देना चाहता
लेकिन मजबूरी है, अब तक तो तू फांसी पर लटका पाता
जज साहब, इसे जिन्दा मत रहने दो
कुत्ते का वकील बोला, लेकिन इसे कुछ कहने तो दो
फिर कुत्ते ने मुंह खोला ,और धीरे से बोला
😔हाँ, मैंने वो लड़की खायी है😔
😔अपनी कुत्तानियत निभाई है😔
😔कुत्ते का धर्म है ना दया दिखाना😔
😔माँस चाहे किसी का हो, देखते ही खा जाना😔
😔पर मैं दया-धर्म से दूर नही😔
😔खाई तो है, पर मेरा कसूर नही😔
😔मुझे याद है, जब वो लड़की छोरी कूड़े के ढेर में पाई थी😔
😔और कोई नही, उसकी माँ ही उसे फेंकने आई थी😔
😔जब मैं उस कन्या के गया पास😔
😔उसकी आँखों में देखा भोला विश्वास😔
😔जब वो मेरी जीभ देख कर मुस्काई थी😔
😔कुत्ता हूँ, पर उसने मेरे अन्दर इन्सानियत जगाई थी😔
😔मैंने सूंघ कर उसके कपड़े, वो घर खोजा था😔
😔जहाँ माँ उसकी थी, और बापू भी सोया था😔
😔मैंने भू-भू करके उसकी माँ जगाई😔
😔पूछा तू क्यों उस कन्या को फेंक कर आई😔
😔चल मेरे साथ, उसे लेकर आ😔
😔भूखी है वो, उसे अपना दूध पिला😔
😔माँ सुनते ही रोने लगी😔
😔अपने दुख सुनाने लगी😔
😔बोली, कैसे लाऊँ अपने कलेजे के टुकड़े को😔
😔तू सुन, तुझे बताती हूँ अपने दिल के दुखड़े को😔
😔मेरी सासू मारती है तानों की मार😔
😔मुझे ही पीटता है, मेरा भतार😔
😔बोलता है लङ़का पैदा कर हर बार 😔
😔लङ़की पैदा करने की है सख्त मनाही😔
😔कहना है उनका कि कैसे जायेंगी ये सारी ब्याही😔
😔वंश की तो तूने काट दी बेल😔
😔जा खत्म कर दे इसका खेल😔
😔माँ हूँ, लेकिन थी मेरी लाचारी😔
😔इसलिए फेंक आई, अपनी बिटिया प्यारी😔
😔कुत्ते का गला भर गया😔
😔लेकिन बयान वो पूरे बोल गया....!😔
😔बोला, मैं फिर उल्टा आ गया😔
😔दिमाग पर मेरे धुआं सा छा गया😔
😔वो लड़की अपना, अंगूठा चूस रही थी😔
😔मुझे देखते ही हंसी, जैसे मेरी बाट में जग रही थी😔
😔कलेजे पर मैंने भी रख लिया था पत्थर😔
😔फिर भी काँप रहा था मैं थर-थर😔
😔मैं बोला, अरी बावली, जीकर क्या करेगी😔
😔यहाँ दूध नही, हर जगह तेरे लिए जहर है, पीकर क्या करेगी😔
😔हम कुत्तों को तो, करते हो बदनाम😔
😔परन्तु हमसे भी घिनौने, करते हो काम😔
😔जिन्दी लड़की को पेट में मरवाते हो😔
😔और खुद को इंसान कहलवाते हो😔
😔मेरे मन में, डर कर गयी उसकी मुस्कान
😔लेकिन मैंने इतना तो लिया था जान😔
😔जो समाज इससे नफरत करता है😔
😔कन्याहत्या जैसा घिनौना अपराध करता है😔
😔वहां से तो इसका जाना अच्छा😔
😔इसका तो मर जान अच्छा😔
😔तुम लटकाओ मुझे फांसी, चाहे मारो जूत्ते😔
😔लेकिन खोज के लाओ, पहले वो इन्सानी कुत्ते😔
😥लेकिन खोज के लाओ, पहले वो इन.👏👏👏